Η επιστολή του Νώντα Κοτσικώνα και του Πέτρου Αρκουμάνη.
Προς
1) Τον κ. Δήμαρχο Λιβαδειάς Νικόλαο Παπαγγελή.
2) Τον κ. Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Λιβαδειάς Κων/νο Σωτηρόπουλο.
Κύριοι συνάδελφοι,
Την Δευτέρα 7-2-2011, συζητείται στο Εφετείο Λαμίας (μεταβατική έδρα Λιβαδειάς), η από 20-9-1992 έφεση του Ελληνικού Δημοσίου (αρ.εκθ.κατ. 120/92), που στέφεται κατά: 1) της εγκαθιδρυμένης στην περιφέρεια του Δήμου Δαύλειας Βοιωτίας Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ (Ν.Π.Δ.Δ.), η οποία εκπροσωπείται νόμιμα, 2) της υπ' αριθ. αριθ. 10/1986 Πράξεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας και 3) της υπ' αριθ. 69/1992 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας.
Στη δίκη αυτή παρεμβαίνουν προσθέτως υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, κάτοικοι της Δαύλειας κατ όχι μόνο, η αστική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία Μελέτης Δημοτικών Προβλημάτων Δαύλειας» και ο «Κτηνοτροφικός Σύλλογος Δαύλειας»
Η εν λόγω δίκη έχει ανοίξει μετά την άσκηση από την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας της από 14/08/1985 αγωγής της κατά του Ελληνικού Δημοσίου, με την οποία ζητούσε να αναγνωρισθεί, για τους στο ιστορικό της ως άνω αγωγής της αναφερομένους λόγους, κυρία του σε αυτήν περιγραφομένου ακινήτου, επιφανείας 1.250,00 τ.μ., κειμένου παραπλεύρως του κτίσματος της Ιεράς Μονής, στη θέση «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ» κτηματικής περιφερείας του Δήμου Δαύλειας της Επαρχίας Λεβαδείας του Νομού Βοιωτίας, να υποχρεωθεί το Ελληνικό Δημόσιο στην απόδοση του ακινήτου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, να διαταχθεί η αποβολή του εναγομένου από το ως άνω ακίνητο κ.λ.π.
Επί της ως άνω αγωγής εκδόθηκε η υπ' αριθ. 10/1986 Πράξη του ως άνω Δικαστηρίου, η οποία διέταξε τη διεξαγωγή μαρτυρικών αποδείξεων. Εκδοθείσης της υπ' αριθ. 58/1991 εισηγητικής εκθέσεως του κ. Εισηγητού Δικαστού, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, κατέθεσε την από 05/11/1991 κλήση της κατά του Ελληνικού Δημοσίου, ενώπιον του ως άνω Δικαστηρίου, προς περαιτέρω συζήτηση της υπό κρίση αγωγής της. Συζητηθείσης της ως άνω κλήσεως, εκδόθηκε η υπ' αριθ. 69/1992 εκκαλουμένη απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου, δυνάμει της οποίας έγινε δεκτή η αγωγή της καθ' ης. Συγκεκριμένα η ως άνω απόφαση αναγνώρισε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, κυρία εκτάσεως 1.250 τ.μ., η οποία, δήθεν, αποτελεί τμήμα της μείζονος εκτάσεως με την ονομασία «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ» κατ διέταξε την απόδοση του ως άνω εδαφικού τμήματος από τ© Ελληνικό Δημόσιο στην ενάγουσα. Το Ελληνικό Δημόσιο, άσκησε την προαναφερόμενη έφεση του ενώπιον του Εφετείου Αθηνών, το με την υπ' αριθ. 8234/2002 απόφαση του την παρέπεμψε να συζητηθεί από ίο αρμόδιο πλέον Εφετείο Λαμίας. Κατόπιν το Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε τους από 29/12/2010 και με αριθμό εκθέσεως καταθέσεως 119/2010 πρόσθετους λόγους εφέσεως ενώπιον του Εφετείου Λαμίας κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ και των ιδίων άνω δικαστικών αποφάσεων.
Δοθέντος ότι όλη η επίδικη έκταση αποτελεί εν μέρει δάσος άλλως δασική έκταση και εν μέρει βοσκότοπο, ανήκει κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο. Επιπλέον, η επίδικη έκταση καθ' ομολογία και της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ στην ένδικη αγωγή της, ακόμα και σήμερα έχει πυκνή δασική βλάστηση από έλατα και πουρνάρια.
Ήδη από το έτος 1976 τόσο το Δασαρχείο Βοιωτίας όσο και η Νομαρχία Βοιωτίας εξέδιδαν άδειες προς παραθερισμό στη Δημόσια Δασική Έκταση στη θέση Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ Περιφερείας Δαύλειας και σχετική είναι η υπ' αριθ. 7/14-07-1976 άδεια της Νομαρχίας. Ο Δημόσιος Δασικός Χαρακτήρας της συγκεκριμένης περιοχής αποδεικνύεται περαιτέρω τόσο από την υπ' αριθ. 679/10-07-2002 απόφαση του κ. Νομάρχη Βοιωτίας, η οποία μιλάει για Κανονισμό Λειτουργίας του Χώρου Αναψυχής «ΛΑΠΑΘΙΑ» του Δημοσίου Δάσους Δαύλειας όσο και από το υπ' αριθ. πρωτοκ. 3.335/10-02-2005 έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, με το οποίο η ανωτέρω υπηρεσία ενημέρωσε την Εταιρεία Μελέτης Δημοτικών Προβλημάτων Δήμου Δαύλειας ότι ο χώρος στη Θέση «ΛΑΠΑΘΙΑΣ» Δημοσίου Ελατοδάσους περιφερείας Δήμου Δαύλειας, είναι χώρος αναψυχής και ότι διέπεται από τις ισχύουσες διατάξεις των Περί Δασών Νόμων & Διαταγμάτων και ότι για οποιαδήποτε αυθαίρετη επέμβαση η Υπηρεσία κινεί τις προβλεπόμενες από τη δασική Νομοθεσία διαδικασίες προστασίας του.
Πέραν όλων των άλλων, ο δημόσιος και δασικός χαρακτήρας της επίδικης εκτάσεως προκύπτει και από τα εξής έγγραφα:
1) Την υπ' αριθ. πρωτοκ. 494/31-10-1997 Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου τότε Θηβών & Λεβαδείας κ.κ. Ιερωνύμου, με την οποία ομολογεί ότι η Πολιτεία με την υπ' αριθ. 23/1932 απόφαση της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων εξαίρεσε υπέρ της Ιεράς Μονής το ορεινό λιβάδι μετά των κρασπέδων αυτού. Επομένως η Ιερό Μητρόπολις Θηβών & Λεβαδείας δέχθηκε ότι η εναπομείνασα κατά το έτος 1932 έκταση στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ είναι 3.000 στρέμματα.
2) Το υπ' αριθ. 4.018/06-11-2003 του Δασαρχείου Λιβαδειάς, από το οποίο προκύπτει περίτρανα ότι:
Α) Η δασική έκταση, που περιβάλλει την περιμαντρωμένη έκταση της Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ Δαύλειας και της κατασκήνωσης είναι Δημόσια (Δάσος Ελάτης)
Β) Οι εκτάσεις με τις ονομασίες Λαπαθιάς, Άνω Τσέρεσι, Ακρινό Νερό, Λούγαρη και Νεοχώρι - Καμάρα ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και είναι Δασικές
3) Το υπ' αριθ. 6.286/07-12-2007 έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, από το οποίο προκύπτει εκ νέου ότι:
Οι εκτάσεις με τις ονομασίες «Ακρινό Νερό», «Νεοχώρι Καμάρα», «Διχάλα Λούγαρη», είναι δημόσιες δασικές χορτολιβαδικές - βοσκήσιμες εκτάσεις, δεν είναι κατά νόμο αναγνωρισμένες ως μη Δημόσιες και το Δημόσιο έχει πλήρες και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα πάνω στις εκτάσεις αυτές.
4) Το υπ' αριθ. 1.273/24-09-1982 επιτακτικότατο και αυστηρότατο έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με το οποίο: «1.- Επί των ανωτέρω αποφάσεων, με τις οποίες διατάξατε την αναγκαστική εισδοχή ποιμνίων διαφόρων κτηνοτρόφων στα λιβάδια Ακρινό Νερό και Νεοχώρι - Καμάρα περιφερείας Δαύλειας, ως ανηκόντων ιδιοκτησιακά στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ περιφερείας Δαύλειας, σας πληροφορούμε ότι εκ των υπαρχόντων στο αρχείο της Υπηρεσίας μας στοιχείων, δεν προκύπτει ότι οι βοσκότοποι αυτοί ανήκουν στην εν λόγω Μονή, ούτε κατά κυριότητα ούτε κατάκανένα άλλο τρόπο. 2.- Κατόπιν τούτου να θεωρείτε αυτούς ως Δημόσιους Δασικούς βοσκότοπους. 3.- κατά το παρελθόν έτος που καλέσατε την Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ Δαύλειας να προσκομίσει τίτλους Ιδιοκτησίας των βοσκοτόπων, ουδεμία απάντηση είχαμε».
5) Από την επίσημη ιστοσελίδα του τότε Δήμου Δαύλειας, στο οποίο αναφερόταν ότι η απόσταση από την Μονή Ιερουσαλήμ μέχρι το Ακρινό Νερό είναι περίπου δύο (2) ώρες με τα πόδια και ότι όταν φτάσει κάποιος εκεί αποζημιώνεται από το υπέροχο ξέφωτο
6) Την υπ' αριθ. 97/1980 απόφαση του Ειρηνοδικείου Λιβαδειάς, δυνάμει της οποίας απερρίφθη ανακοπή της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου κατά του υπ' αριθ. 26/12-11-1979 πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής
7) Τις υπ' αριθ. 59/2006 και 4/2008 αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του τότε Δήμου Δαύλειας, με τις οποίες τοποθετήθηκαν κτηνοτρόφοι προς βόσκηση των ποιμνίων τους από το Δήμο Δαύλειας μεταξύ άλλων και στη θέση «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ», από τις οποίες αποδεικνύεται ότι ο Δήμο έχει τη διαχείριση της συγκεκριμένης εκτάσεως
8) Την υπ' αριθ. 122/2007 απόφαση του ως άνω Δημοτικού Συμβουλίου Δαύλειας, το οποίο αποφάσισε κατά πλειοψηφία να διορισθεί δικηγόρος για την προάσπιση των συμφερόντων του Δήμου Δαύλειας, που αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων (54.000 στρεμμάτων) μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου & της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών & Αεβαδείας (Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ Δαύλειας) και την παράσταση του δικηγόρου υπέρ του Δημοσίου στη Δίκη
9) Το υπ' αριθ. 1.159/13-05-2008 έγγραφο του Δήμου Δαύλειας, με συνημμένη την από 03/11/2006 Προγραμματική Σύμβαση Δήμου Δαύλειας - Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων για την αξιοποίηση του Λαπαθιά, ως δημόσιο λαϊκό θέρετρο εκτάσεως 300 στρεμμάτων, του οποίου η χρήση έχει παραχωρηθεί από το 1978, στην τότε Κοινότητα Δαύλειας, για τη δημιουργία παραθεριστικού θέρετρου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρούμε όπ ο διευρυμένος πλέον Δήμος Λιβαδειάς, έχει υποχρέωση να προστατεύσει τα συμφέροντα του, καθώς και τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου, όλων των δημοτών του και όλων των πολιτών ανεξαιρέτως, συμφέροντα που ευθέως θίγονται από την εκκαλουμένη απόφαση, παρεμβαίνοντας προσθέτως στην εν λόγω δίκη υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ. Ειδικότερα, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου, αξιοποιώντας την εκκαλουμένη απόφαση για τα 1.2S0 μ2 και ισχυριζόμενη ότι αυτή αποτελεί τμήμα μείζονος εκτάσεως 54.000 στρεμμάτων που σκόπιμα ονομάζει «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ», αμφισβητεί, με κάθε ένδικο και εξώδικο μέσο, την τοποθέτηση από τον πρώην Δήμο Δαύλειας κτηνοτρόφων της περιοχής σε δημόσια βοσκήματα, την κατασκευή από την πρώην Κοινότητα και τον πρώην Δήμο Δαύλειας έργων υποδομών για τη βόσκηση (ποτίστρες κ.λ,π.), τη διαχείριση από το Δήμο του παραθεριστικού θέρετρου ΛΑΠΑΘΙΑΣ, ακόμα και την ύπαρξη ιδιωτικών κτημάτων που βρίσκονται εντός της μείζονος αυτής περιοχής που περιλαμβάνει ολόκληρη σχεδόν της ανατολική πλευρά του Παρνασσού. Για το λόγο αυτό άλλωστε, ο πρώην Δήμος Δαύλειας είχε αποφασίσει να παρέμβει προσθέτως, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, στην εκδίκαση της εν λόγω έφεσης, απόφαση που όμως δεν υλοποιήθηκε.
Υπενθυμίζουμε δε, ότι σε αντίστοιχη περίπτωση, ο πρώην Δήμος Χαιρώνειας είχε λάβει σχετική ομόφωνη απόφαση και παρενέβη προσθέτως υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, η οποία διεκδικούσε την κυριότητα έκτασης (βόσκημα) 20.000 στρεμμάτων περίπου, στην περιφέρεια του τότε Δήμου Δήμου Χαιρώνειας (βοσκήματα ΤΣΟΥΚΑΛΑΔΕΣ - ΚΑΜΑΡΑ και ΛΥΚΟΥΡΙΟΝ - ΚΛΙΜΑ).
Οι δημοτικοί σύμβουλοι
Νώντας Κοτσικώνας
Πέτρος Αρκουμάνης
Ζητάμε δε, λόγω του επείγοντος του θέματος, να συζητηθεί εκτός ημερήσιας διάταξης κατά τη συνεδρίαση της 26ηs Ιανουαρίου 2011 και να ληφθεί η σχετική απόφαση.
Προς
1) Τον κ. Δήμαρχο Λιβαδειάς Νικόλαο Παπαγγελή.
2) Τον κ. Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Λιβαδειάς Κων/νο Σωτηρόπουλο.
Κύριοι συνάδελφοι,
Την Δευτέρα 7-2-2011, συζητείται στο Εφετείο Λαμίας (μεταβατική έδρα Λιβαδειάς), η από 20-9-1992 έφεση του Ελληνικού Δημοσίου (αρ.εκθ.κατ. 120/92), που στέφεται κατά: 1) της εγκαθιδρυμένης στην περιφέρεια του Δήμου Δαύλειας Βοιωτίας Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ (Ν.Π.Δ.Δ.), η οποία εκπροσωπείται νόμιμα, 2) της υπ' αριθ. αριθ. 10/1986 Πράξεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας και 3) της υπ' αριθ. 69/1992 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας.
Στη δίκη αυτή παρεμβαίνουν προσθέτως υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, κάτοικοι της Δαύλειας κατ όχι μόνο, η αστική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία Μελέτης Δημοτικών Προβλημάτων Δαύλειας» και ο «Κτηνοτροφικός Σύλλογος Δαύλειας»
Η εν λόγω δίκη έχει ανοίξει μετά την άσκηση από την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λεβαδείας της από 14/08/1985 αγωγής της κατά του Ελληνικού Δημοσίου, με την οποία ζητούσε να αναγνωρισθεί, για τους στο ιστορικό της ως άνω αγωγής της αναφερομένους λόγους, κυρία του σε αυτήν περιγραφομένου ακινήτου, επιφανείας 1.250,00 τ.μ., κειμένου παραπλεύρως του κτίσματος της Ιεράς Μονής, στη θέση «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ» κτηματικής περιφερείας του Δήμου Δαύλειας της Επαρχίας Λεβαδείας του Νομού Βοιωτίας, να υποχρεωθεί το Ελληνικό Δημόσιο στην απόδοση του ακινήτου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, να διαταχθεί η αποβολή του εναγομένου από το ως άνω ακίνητο κ.λ.π.
Επί της ως άνω αγωγής εκδόθηκε η υπ' αριθ. 10/1986 Πράξη του ως άνω Δικαστηρίου, η οποία διέταξε τη διεξαγωγή μαρτυρικών αποδείξεων. Εκδοθείσης της υπ' αριθ. 58/1991 εισηγητικής εκθέσεως του κ. Εισηγητού Δικαστού, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, κατέθεσε την από 05/11/1991 κλήση της κατά του Ελληνικού Δημοσίου, ενώπιον του ως άνω Δικαστηρίου, προς περαιτέρω συζήτηση της υπό κρίση αγωγής της. Συζητηθείσης της ως άνω κλήσεως, εκδόθηκε η υπ' αριθ. 69/1992 εκκαλουμένη απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου, δυνάμει της οποίας έγινε δεκτή η αγωγή της καθ' ης. Συγκεκριμένα η ως άνω απόφαση αναγνώρισε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, κυρία εκτάσεως 1.250 τ.μ., η οποία, δήθεν, αποτελεί τμήμα της μείζονος εκτάσεως με την ονομασία «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ» κατ διέταξε την απόδοση του ως άνω εδαφικού τμήματος από τ© Ελληνικό Δημόσιο στην ενάγουσα. Το Ελληνικό Δημόσιο, άσκησε την προαναφερόμενη έφεση του ενώπιον του Εφετείου Αθηνών, το με την υπ' αριθ. 8234/2002 απόφαση του την παρέπεμψε να συζητηθεί από ίο αρμόδιο πλέον Εφετείο Λαμίας. Κατόπιν το Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε τους από 29/12/2010 και με αριθμό εκθέσεως καταθέσεως 119/2010 πρόσθετους λόγους εφέσεως ενώπιον του Εφετείου Λαμίας κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ και των ιδίων άνω δικαστικών αποφάσεων.
Δοθέντος ότι όλη η επίδικη έκταση αποτελεί εν μέρει δάσος άλλως δασική έκταση και εν μέρει βοσκότοπο, ανήκει κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο. Επιπλέον, η επίδικη έκταση καθ' ομολογία και της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ στην ένδικη αγωγή της, ακόμα και σήμερα έχει πυκνή δασική βλάστηση από έλατα και πουρνάρια.
Ήδη από το έτος 1976 τόσο το Δασαρχείο Βοιωτίας όσο και η Νομαρχία Βοιωτίας εξέδιδαν άδειες προς παραθερισμό στη Δημόσια Δασική Έκταση στη θέση Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ Περιφερείας Δαύλειας και σχετική είναι η υπ' αριθ. 7/14-07-1976 άδεια της Νομαρχίας. Ο Δημόσιος Δασικός Χαρακτήρας της συγκεκριμένης περιοχής αποδεικνύεται περαιτέρω τόσο από την υπ' αριθ. 679/10-07-2002 απόφαση του κ. Νομάρχη Βοιωτίας, η οποία μιλάει για Κανονισμό Λειτουργίας του Χώρου Αναψυχής «ΛΑΠΑΘΙΑ» του Δημοσίου Δάσους Δαύλειας όσο και από το υπ' αριθ. πρωτοκ. 3.335/10-02-2005 έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, με το οποίο η ανωτέρω υπηρεσία ενημέρωσε την Εταιρεία Μελέτης Δημοτικών Προβλημάτων Δήμου Δαύλειας ότι ο χώρος στη Θέση «ΛΑΠΑΘΙΑΣ» Δημοσίου Ελατοδάσους περιφερείας Δήμου Δαύλειας, είναι χώρος αναψυχής και ότι διέπεται από τις ισχύουσες διατάξεις των Περί Δασών Νόμων & Διαταγμάτων και ότι για οποιαδήποτε αυθαίρετη επέμβαση η Υπηρεσία κινεί τις προβλεπόμενες από τη δασική Νομοθεσία διαδικασίες προστασίας του.
Πέραν όλων των άλλων, ο δημόσιος και δασικός χαρακτήρας της επίδικης εκτάσεως προκύπτει και από τα εξής έγγραφα:
1) Την υπ' αριθ. πρωτοκ. 494/31-10-1997 Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου τότε Θηβών & Λεβαδείας κ.κ. Ιερωνύμου, με την οποία ομολογεί ότι η Πολιτεία με την υπ' αριθ. 23/1932 απόφαση της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων εξαίρεσε υπέρ της Ιεράς Μονής το ορεινό λιβάδι μετά των κρασπέδων αυτού. Επομένως η Ιερό Μητρόπολις Θηβών & Λεβαδείας δέχθηκε ότι η εναπομείνασα κατά το έτος 1932 έκταση στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ είναι 3.000 στρέμματα.
2) Το υπ' αριθ. 4.018/06-11-2003 του Δασαρχείου Λιβαδειάς, από το οποίο προκύπτει περίτρανα ότι:
Α) Η δασική έκταση, που περιβάλλει την περιμαντρωμένη έκταση της Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ Δαύλειας και της κατασκήνωσης είναι Δημόσια (Δάσος Ελάτης)
Β) Οι εκτάσεις με τις ονομασίες Λαπαθιάς, Άνω Τσέρεσι, Ακρινό Νερό, Λούγαρη και Νεοχώρι - Καμάρα ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και είναι Δασικές
3) Το υπ' αριθ. 6.286/07-12-2007 έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, από το οποίο προκύπτει εκ νέου ότι:
Οι εκτάσεις με τις ονομασίες «Ακρινό Νερό», «Νεοχώρι Καμάρα», «Διχάλα Λούγαρη», είναι δημόσιες δασικές χορτολιβαδικές - βοσκήσιμες εκτάσεις, δεν είναι κατά νόμο αναγνωρισμένες ως μη Δημόσιες και το Δημόσιο έχει πλήρες και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα πάνω στις εκτάσεις αυτές.
4) Το υπ' αριθ. 1.273/24-09-1982 επιτακτικότατο και αυστηρότατο έγγραφο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με το οποίο: «1.- Επί των ανωτέρω αποφάσεων, με τις οποίες διατάξατε την αναγκαστική εισδοχή ποιμνίων διαφόρων κτηνοτρόφων στα λιβάδια Ακρινό Νερό και Νεοχώρι - Καμάρα περιφερείας Δαύλειας, ως ανηκόντων ιδιοκτησιακά στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ περιφερείας Δαύλειας, σας πληροφορούμε ότι εκ των υπαρχόντων στο αρχείο της Υπηρεσίας μας στοιχείων, δεν προκύπτει ότι οι βοσκότοποι αυτοί ανήκουν στην εν λόγω Μονή, ούτε κατά κυριότητα ούτε κατάκανένα άλλο τρόπο. 2.- Κατόπιν τούτου να θεωρείτε αυτούς ως Δημόσιους Δασικούς βοσκότοπους. 3.- κατά το παρελθόν έτος που καλέσατε την Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ Δαύλειας να προσκομίσει τίτλους Ιδιοκτησίας των βοσκοτόπων, ουδεμία απάντηση είχαμε».
5) Από την επίσημη ιστοσελίδα του τότε Δήμου Δαύλειας, στο οποίο αναφερόταν ότι η απόσταση από την Μονή Ιερουσαλήμ μέχρι το Ακρινό Νερό είναι περίπου δύο (2) ώρες με τα πόδια και ότι όταν φτάσει κάποιος εκεί αποζημιώνεται από το υπέροχο ξέφωτο
6) Την υπ' αριθ. 97/1980 απόφαση του Ειρηνοδικείου Λιβαδειάς, δυνάμει της οποίας απερρίφθη ανακοπή της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου κατά του υπ' αριθ. 26/12-11-1979 πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής
7) Τις υπ' αριθ. 59/2006 και 4/2008 αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του τότε Δήμου Δαύλειας, με τις οποίες τοποθετήθηκαν κτηνοτρόφοι προς βόσκηση των ποιμνίων τους από το Δήμο Δαύλειας μεταξύ άλλων και στη θέση «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ», από τις οποίες αποδεικνύεται ότι ο Δήμο έχει τη διαχείριση της συγκεκριμένης εκτάσεως
8) Την υπ' αριθ. 122/2007 απόφαση του ως άνω Δημοτικού Συμβουλίου Δαύλειας, το οποίο αποφάσισε κατά πλειοψηφία να διορισθεί δικηγόρος για την προάσπιση των συμφερόντων του Δήμου Δαύλειας, που αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων (54.000 στρεμμάτων) μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου & της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών & Αεβαδείας (Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ Δαύλειας) και την παράσταση του δικηγόρου υπέρ του Δημοσίου στη Δίκη
9) Το υπ' αριθ. 1.159/13-05-2008 έγγραφο του Δήμου Δαύλειας, με συνημμένη την από 03/11/2006 Προγραμματική Σύμβαση Δήμου Δαύλειας - Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων για την αξιοποίηση του Λαπαθιά, ως δημόσιο λαϊκό θέρετρο εκτάσεως 300 στρεμμάτων, του οποίου η χρήση έχει παραχωρηθεί από το 1978, στην τότε Κοινότητα Δαύλειας, για τη δημιουργία παραθεριστικού θέρετρου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρούμε όπ ο διευρυμένος πλέον Δήμος Λιβαδειάς, έχει υποχρέωση να προστατεύσει τα συμφέροντα του, καθώς και τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου, όλων των δημοτών του και όλων των πολιτών ανεξαιρέτως, συμφέροντα που ευθέως θίγονται από την εκκαλουμένη απόφαση, παρεμβαίνοντας προσθέτως στην εν λόγω δίκη υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ. Ειδικότερα, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου, αξιοποιώντας την εκκαλουμένη απόφαση για τα 1.2S0 μ2 και ισχυριζόμενη ότι αυτή αποτελεί τμήμα μείζονος εκτάσεως 54.000 στρεμμάτων που σκόπιμα ονομάζει «ΑΚΡΙΝΟ ΝΕΡΟ», αμφισβητεί, με κάθε ένδικο και εξώδικο μέσο, την τοποθέτηση από τον πρώην Δήμο Δαύλειας κτηνοτρόφων της περιοχής σε δημόσια βοσκήματα, την κατασκευή από την πρώην Κοινότητα και τον πρώην Δήμο Δαύλειας έργων υποδομών για τη βόσκηση (ποτίστρες κ.λ,π.), τη διαχείριση από το Δήμο του παραθεριστικού θέρετρου ΛΑΠΑΘΙΑΣ, ακόμα και την ύπαρξη ιδιωτικών κτημάτων που βρίσκονται εντός της μείζονος αυτής περιοχής που περιλαμβάνει ολόκληρη σχεδόν της ανατολική πλευρά του Παρνασσού. Για το λόγο αυτό άλλωστε, ο πρώην Δήμος Δαύλειας είχε αποφασίσει να παρέμβει προσθέτως, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, στην εκδίκαση της εν λόγω έφεσης, απόφαση που όμως δεν υλοποιήθηκε.
Υπενθυμίζουμε δε, ότι σε αντίστοιχη περίπτωση, ο πρώην Δήμος Χαιρώνειας είχε λάβει σχετική ομόφωνη απόφαση και παρενέβη προσθέτως υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και κατά της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιερουσαλήμ, η οποία διεκδικούσε την κυριότητα έκτασης (βόσκημα) 20.000 στρεμμάτων περίπου, στην περιφέρεια του τότε Δήμου Δήμου Χαιρώνειας (βοσκήματα ΤΣΟΥΚΑΛΑΔΕΣ - ΚΑΜΑΡΑ και ΛΥΚΟΥΡΙΟΝ - ΚΛΙΜΑ).
Οι δημοτικοί σύμβουλοι
Νώντας Κοτσικώνας
Πέτρος Αρκουμάνης
Ζητάμε δε, λόγω του επείγοντος του θέματος, να συζητηθεί εκτός ημερήσιας διάταξης κατά τη συνεδρίαση της 26ηs Ιανουαρίου 2011 και να ληφθεί η σχετική απόφαση.
