Tο ΠΑΣΧΑ είναι Γιορτή Ζωής και Ελπίδας

από τον πολ-μηχ Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου
Δεν είναι τυπική γιορτή, πού την συντηρεί και την μεταφέρει η πα­ράδοση μέσα στους αιώνες. Ανταποκρίνεται στον βαθύτερο ψυχισμό των Ελλήνων και είναι ουσιαστικά η θερ­μή και φωτεινή πηγή της βιοθεωρίας τους, της δοξασίας πού έχουν για την ζωή και για τον κόσμο ολόκληρο. Είναι η Ανάσταση, ο θρίαμβος, η νίκη πάνω στον θάνατο, η ακατάλυτη βεβαιότητα ότι υστέρα από την πιο ζοφερή νύχτα θα ξανάρθει το φως.

Είναι ένα μήνυμα, που αν η μεταφυσική του διάσταση έχει υποχωρήσει με την επέκταση της αμφισβήτησης για το επέκτεινα, παραμένει ζωντανό για όλους ως δίδαγμα για τη φύση της ζωής, ως παραίνεση να την κατανοήσουμε μέσα από τη συνείδηση της φθαρτότητας και να τη ζήσουμε πιο ανθρώπινα ,να τη μεταβάλου­με σε νίκη πάνω στον θάνατο. Η Ανάσταση έγινε ο ζωντανός μύ­θος των Ελλήνων.

Η επαλήθευση του κύκλου της ζωής, το θαύμα της α­διάκοπης σπίθας, η πανηγυρική στι­γμή πού το φως διαλύει το σκοτάδι. Με βαθιά αίσθηση για την τραγική ουσία της ζωής, η Ανάσταση έρχεται ως λύτρωση υστέρα από το μέγα κορύ­φωμα του πάθους και του μαρτυρίου. Δεν είναι μια ψυχρή θεωρητική σύλ­ληψη, αλλά ζωντανή πραγματικότητα, πού περικλείει όλη την πορεία του αν­θρώπου και την ουσία της ζωής του. Άλλοι χριστιανικοί λαοί αποθέτουν το συγκινησιακό τους φορτίο περισσό­τερο στην Γέννηση.


Για τους Έλληνες, όμως, το μέγιστο γεγονός είναι η Ανάσταση. Έρχεται μετά την κραυ­γή της απελπισίας και την συνείδηση της λήξης, υστέρα από το «τετέλεσται», όταν όλες οι δυνάμεις πού θα μπορούσαν να αποτρέψουν το τέλος έχουν αποχωρήσει. Όλα πια έχουν τελειώσει. Το μαρτύριο εξαντλείται ως την τελευταία του σταγόνα, περνώντας από όλη την κλίμακα των ανθρώπινων αντιδράσεων, της αδυνα­μίας, του φόβου, της ικεσίας. Τό­τε μόνο συντελείται η Ανάσταση και αφορά τον άνθρωπο, τη ζωή πού δο­κιμάζεται. Στην κοινή συνείδηση, εκείνο πού μετράει τελικά είναι ή στάση απέναντι στον θάνατο, η εξάντληση μέχρι τρύ­γος του ποτηριού. Εκεί καταξιώνεται η ζωή και αποσπά, με την ίδια την κα­τάλυση της, το αναφαίρετο δικαίωμα να επανέλθει παντοδύναμη .

Δεν ανασταίνεται το έρπον, το τυχαίο, το ευτελές. Μόνο το πλήρες, το μεγάλο, πού περικλείει ολόκληρη την αγάπη και την λατρεία της ζωής μαζί με την οδύνη. Η μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύ­νης ήταν πάντα και ή μεγάλη γιορτή του Ελληνισμού. Στις δύσκολες και ατέλειωτες ώρες της δοκιμασίας, το έθνος γιόρταζε την Ανάσταση, δηλα­δή την πεποίθηση του για την αναγέν­νηση και την άνοδο του στο φως. Σύνδεσε τη μέ­ρα της Μεγάλης Παρασκευής με την ανανέωση της φύσης και με την αμέσως μετά παγανιστική ευωχία της σούβλας. Την συνταύτισε με την ελπίδα, την επιβίω­ση, την ελευθερία, με την χαρά της ζωής και την αυτοσυνείδηση του.

Ο Νέος Ελληνισμός διαμορφώθηκε με άξονα αυτή την κεντρική ιδέα: την Ανάσταση του Γένους. Φέτος, στον απόηχο μιας πολύπλευρης παγκόσμιας κρίσης, ως χώρα με το στόμα σχεδόν στο χείλος του πικρού ποτηριού της οικονομικής χρεωκοπίας προσδοκούμε το μήνυμα της Ανάστασης μέσα από ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις του ‘’χθες’’. Μεταξύ αυτών , η διοικητική αναδιάρθρωση υπό το ευφάνταστο όνομα ‘’Καλλικράτης’’ ,η επενδυτική - αναπτυξιακή ‘’ανάρρωση’’ και η μέριμνα για αυτούς που χωρίς να φταίνε σηκώνουν τον Σταυρό της οικονομικής κρίσης.

Οι Έλληνες, ακόμη και τότε από την φύση τους αισιόδοξοι, πορεύονται με την θεληματική πεποίθηση ότι τίποτα δεν χάνεται και ότι αυτοί πού οι άλλοι τους λογαριάζουν εξουθενωμένους, θα υπάρξουν και θα αναστηθούν. Είναι ή βαθύτερη πί­στη στις δυνάμεις του ανθρώπου που γνωρίζει ότι του χρόνου τα γυρίσματα θα φέρουν την Αναγέννηση μόνο σ' αυτούς πού κρατούν ασβέστη την συ­νείδηση , την φλόγα της ψυχής ,τη δύναμη της θέλησης τους .