Για το Βλάχικο Γάμο στη Θήβα

Αστοχες και απαράδεκτες παρεμβάσεις του Δήμου
στο έθιμο του «Βλάχικου Γάμου»

Σχόλιο-διαμαρτυρία των «Βλάχων» της παρέας του καπετάνιου Π.Σταμάτη, για τις εκδηλώσεις του Δήμου, την Παρασκευή το απόγευμα, με κλαρίνα, λαϊκά τραγούδια και λατινοαμερικάνικα συγκροτήματα.

Δεν είναι τυχαίο που στη Θήβα, πόλη πούρχεται από το βάθος του χρόνου και σέρνει στη ράχη της τα βάρη της πολύχρονης ζωής της, που τα χνάρια της είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορία, πόλη λατρευτή των θεών και των ανθρώπων, γενέθλια πόλη του Διονύσου, του πολυαγαπημένου των απλών ανθρώπων, θεού της βλάστησης, της γονιμότητας και της ανάστασης της φύσης, και αφέντρα κυρά, επτάλοφη, αμπελοστεφανωμένη, του κάμπου, που αυτή την περίοδο του χρόνου, την Κυριακή της Τυρινής και την Καθαρή Δευτέρα, γιορτάζεται από τους κατοίκους το χαρακτηριστικό έθιμο του ΒΛΑΧΙΚΟΥ ΓΑΜΟΥ.

Ο «Βλάχικος Γάμος» δεν είναι ένα ακόμη φολκλορικό έθιμο, από τα τόσα, που υπάρχουν ανά την Ελληνική επικράτεια. Εχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την προέλευση του και την σημασία του. Δεν θα ήθελα εδώ να επεκταθώ περισσότερο. Εκείνο που πρέπει όμως να επισημανθεί είναι ότι, ο «Βλάχικος Γάμος» της Θήβας είναι η αόρατη μεταξένια κλωστή που ενώνει την μυθολογία με το σήμερα, είναι το γεγονός που δικαιώνει την αέναη ύπαρξη μας σ’ αυτόν τον τόπο και το σημαντικότερο, είναι γιορτή με συγκεκριμένο αντικείμενο, τη δημιουργία της ζωής, τον πολλαπλασιασμό των καρπών και με σαφή αναφορά στη επιζητούμενη παρέμβαση του θεϊκού παράγοντα, του Διονύσου, τότε, του Χριστού, τώρα.

Επομένως είναι γιορτή του λαού, όλων εκείνων που σπέρνουν και περιμένουν να θερίσουν, που «βλέπουν» την γή γκαστρωμένη και περιμένουν, με τη βοήθεια του θεού, να την ξεγεννήσουν και ν’ απολαύσουν τα γεννήματα, εκείνων που μοχθούν και ματώνουν για τον επιούσιο.

Κατά το παρελθόν, στις αρχές του 20ου αιώνα, κάτω από την πίεση εκκλησιαστικών κύκλων και περισσότερο υπό την επιρροή ξενόφερτων αντιλήψεων και προτύπων, που εκείνη την εποχή μια κακέκτυπη, κατ’ επίφαση αστική τάξη, υιοθετούσε δουλικά και άκριτα, έγιναν προσπάθειες να παρακαμφτεί ο λαϊκός, αγενής, παγανιστικός «Βλάχικος Γάμος», με «ευρωπαϊκές», κομψές, πιο κοσμικές γιορτές, με τα γνωστά καρναβαλιστικά άρματα, με πιερότους και κολομπίνες, με κομφετί και σερπαντίνες…

Μάταιη προσπάθεια. Παρά την πρόσκαιρη επιτυχία του «εξευρωπαϊσμού» της Θηβαϊκής αποκριάς, ( έγιναν για κάποια χρόνια γιορτές με άρματα, πιερότους κλπ ), ο «Βλάχικος Γάμος» επικράτησε και μέσα από μια ημιτονοειδή πορεία έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Είναι εντυπωσιακή η ελαφρότητα η προχειρότητα και η άγνοια της Δημοτικής αρχής και του «πνευματικού» της κέντρου που σήμερα, 21ος αιώνας πλέον, αντί να εργάζεται για την καλλίτερη παρουσίαση, την πληρέστερη διοργάνωση του εθίμου και την μεγαλύτερη συμμετοχή των Θηβαίων σ’ αυτό, επιχειρεί για λόγους που μόνο αυτή γνωρίζει να το υποσκάψει, να το παρακάμψει και να το υποβαθμίσει εισάγοντας εντελώς άκομψα, στο εορταστικό τριήμερο ξένες, άσχετες και απαράδεκτες εκδη-λώσεις με λατινοαμερικάνικους ρυθμούς και βραζιλιάνες μουλάτες εγχώριας κοπής.

Ακόμη και η εκδήλωση με τα σκωπτικά δημοτικά τραγούδια, με κλαρίνα και τραγουδίστρια, είναι παράταιρη και έξω από το κλίμα του Βλάχικου Γάμου. Οσο για το συγκρότημα «Πυξίδα» με λαϊκά τραγούδια και μπουζούκια (του αδελφού του προέδρου του Δημοτικού συμβουλίου και ανιψιού του Δημάρχου), τα σχόλια περισσεύουν.

Με δελτίο τύπου ο Δήμος μας πληροφορεί ότι την Παρασκευή στην πλατεία εκτός από τα παραπάνω θα ριχτούν βεγγαλικά και …κομφετί.

Η παρακμή σ’ όλο το μεγαλείο της…. Κρίμα για τους άρχοντες, την πόλη και τον λαό της. Οσοι επιμένουν να μη πιθηκίζουν ανοήτως αλλά να δημιουργούν πολιτιστικά γεγονότα ( και είναι πολλοί αυτοί ), την Κυριακή και την Δευτέρα ….υπό τον δωρικό ήχο τον οξύ της πίπιζας και του νταουλιού με αλαλαγμούς και διονυσιακές κραυγές θα υποδεχτούμε την ανάσταση του Διονύσου-Ιησού, στις γειτονιές, στούς δρόμους, στις πλατείες της Θήβας και στο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, χορεύοντας , πίνοντας και ευχόμενοι σ’ όλους και του χρόνου στο μέτρο.

Με πολλά ερωτηματικά η στάση του νεοσύστατου συλλόγου των βλάχων και των καπεταναίων.

Η παρέα, από το σόϊ της νύφης,
του καπετάνιου Π.Σταμάτη