Κατάρα σκέπαζε (για 153 χρόνια) το Δέλφινο Φθιώτιδας!!!

Για περισσότερο από ενάμιση αιώνα ένα πανέμορφο χωριό χωμένο μέσα στο πράσινο της Οίτης, σε ύψος 550 μέτρων πάνω από την κοιλάδα του Σπερχειού, μαράζωνε παραδομένο σε μια κατάρα. Ενας ομαδικός αφορισμός ήταν -λέει ο θρύλος- η τιμωρία του δεσπότη της περιοχής στους κατοίκους του χωριού για τη δολοφονία ενός μοναχού… Κι έπρεπε να περάσουν 153 χρόνια για να λυθεί από το σημερινό μητροπολίτη ύστερα από παράκληση των λιγοστών κατοίκων του!

Το Δέλφινο του δήμου Γοργοποτάμου βρίσκεται σε μια στρατηγική τοποθεσία σε απόσταση 22 χιλιομέτρων από τη Λαμία, με απέραντη θέα στον κάμπο της περιοχής. Από τα 18.500 στρέμματα της έκτασής του τα περισσότερα είναι δάση και λιβάδια. Ευλογημένος τόπος, θα έλεγε ο επισκέπτης… Κι όμως, το χωριό δεν πρόκοψε ποτέ και οι μόνιμοι κάτοικοι του δεν ξεπέρασαν τους 20!Το κακό για το πανέμορφο χωριουδάκι άρχισε το 1856, όταν ένας ερημίτης καλόγερος εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά έξω από το Δέλφινο… Σύμφωνα με τα παραμύθια που διηγούνταν οι γεροντότεροι, η ανθρώπινη φύση του «ξύπνησε» μια μέρα, όταν είδε μια νεαρή βοσκοπούλα!

Εδώ ο θρύλος έχει ένα κενό… Αλλοι υποστηρίζουν ότι της επιτέθηκε και τη βίασε και άλλοι ότι έκανε ερωτικό δεσμό μαζί της! Οποια κι αν είναι η αλήθεια, το αποτέλεσμα ήταν να εξαγριωθούν οι συγγενείς της βοσκοπούλας, που θεώρησαν βαριά προσβολή το σμίξιμό της με έναν καλόγερο -ηθελημένα ή όχι- και ανέβηκαν στη σπηλιά με άγριες διαθέσεις. Πάνω στον καβγά κάποιος τον έσπρωξε και σκοτώθηκε πέφτοντας από τα βράχια! Το φονικό δεν έμεινε για πολύ κρυφό… Λίγες ημέρες αργότερα κατέφτασε ο δεσπότης που έκανε ανακρίσεις για να βρει ποιος ήταν ο δράστης, αλλά δεν έβγαλε άκρη.

Ετσι, αφόρισε τους κατοίκους και καταράστηκε ολόκληρο το χωριό να μην ξεπεράσει ποτέ σε πληθυσμό τους 13 κατοίκους! Από τότε το χωριό πήρε την κατιούσα. Οχι μόνο δεν αναπτύχθηκε, αλλά και δεν ευημέρησε ποτέ… Μάλιστα, οι παλιοί λένε πως ούτε παπάς δεν πήγαινε να λειτουργήσει! Στην Ανάσταση, λένε, παρακαλούσαν τον ιερέα του διπλανού Κουμαριτσίου να τους ψάλλει το «Χριστός Ανέστη», αλλά εκείνος φοβόταν την κατάρα και δεν έμπαινε στο χωριό. Ανέβαινε σε ένα βράχο ανάμεσα στα δύο χωριά και από εκεί ευλογούσε τους κατοίκους του για να κάνουν Ανάσταση!

Χρόνο με το χρόνο, ο πληθυσμός του Δέλφινου λιγόστευε δραματικά… Αλλοι πέθαιναν, άλλοι έριχναν μαύρη πέτρα πίσω τους κι αναζητούσαν αλλού την τύχη τους. Ακόμη και τώρα το χειμώνα έχει μόλις έξι-επτά μόνιμους κατοίκους, ενώ κι αυτοί που έρχονται το καλοκαίρι είναι πάντα λίγοι στον αριθμό! Κι όλοι απέδιδαν το μαρασμό στον αφορισμό… Μόλις πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Γιώργος Φούρλας ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να κάνει κάτι για να εκλείψει η κατάρα που βάραινε το χωριό.

Μάζεψε υπογραφές κι έστειλε μια επιστολή στον μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο αναφέροντάς του το θρύλο και ρωτώντας τον αν μπορούσε να κάνει κάτι… Κι εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα. Την Κυριακή 5 Ιουλίου πήγε στο Δέλφινο, πραγματοποίησε παράκληση στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και διάβασε τη λύση του αφορισμού γονατιστός μαζί με τους κατοίκους και τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης! Οι κάτοικοι ζήτησαν και πήραν άφεση αμαρτιών και συγχώρεση. Οπως λένε, νιώθουν πια ξαλαφρωμένοι και ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες.

Αλλωστε, παρά τον αφορισμό, ούτε αυτοί ούτε οι πρόγονοί τους έπαψαν να πιστεύουν στον Θεό και να φροντίζουν τις εκκλησίες του χωριού τους!«Επρεπε κάποτε να γίνει κάτι, έστω κι αν πέρασαν 153 χρόνια. Ο δεσπότης μου είπε ότι μόλις διάβασε το τι είχε συμβεί, θεώρησε πως ήταν ο μοναδικός αρμόδιος να κάνει ανάκληση του αφορισμού. Αναπαύτηκε η ψυχή μας κατά κάποιον τρόπο! Εγώ έτσι το αισθάνθηκα!» λέει ο κ. Φούρλας.Ποια θα είναι η μοίρα του Δέλφινου από δω και πέρα, κανείς δεν ξέρει… Οπως δεν ξέρει πόσο απέχει ο μύθος από τη δεισιδαιμονία και η αλήθεια από το ψέμα! Η πίστη, όμως, κινεί βουνά… Κι αν οι Δελφινιώτες νιώθουν ότι η κατάρα που διαλύθηκε ήταν η αιτία να μαραζώσει το χωριό, ίσως τώρα μπορέσουν να του ξαναδώσουν ζωή!
ΜΑΝΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗΣ