Θύμα απαγωγέων ο Ελληνας δάσκαλος των Καλάς

Της Μαριας Δεληθαναση
Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας προς Τρίτη 15 - 20 ένοπλοι εισέβαλαν στο μουσείο διάσωσης πολιτισμού των Καλάς που είχε δημιουργήσει ο εκπαιδευτικός Θανάσης Λερούνης στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ της επαρχίας Τσιτράλ, στο Πακιστάν, και τον απήγαγαν. Ο Ελληνας εκπαιδευτικός, που βρίσκεται μόνιμα στη γη των Καλάς από το 2001, ζούσε εκεί με την Ελληνίδα γυναίκα του.
Μετά την εισβολή των ενόπλων στο μουσείο, ακολούθηκε μακελειό με έναν αστυνομικό φύλακα νεκρό, ένα δεύτερο αστυνομικό και έναν υπηρέτη τραυματισμένους βαριά και τον Θανάση Λερούνη απαχθέντα. Μαζί του απήχθησαν ένας δάσκαλος Καλάς και ένας φύλακας, που τελικά χθες αφέθηκαν ελεύθεροι.
Αγνωστοι οι δράστες

Οι απαγωγείς μπορεί να είναι επαγγελματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Αλλά η πακιστανική αστυνομία δεν αποκλείει την πιθανότητα να είναι και Ταλιμπάν. Οπως σημειώνεται σε αγγλόφωνα πακιστανικά ΜΜΕ, ένας πρώην Αφγανός αξιωματούχος, ο Αχτάρ Κοχιστανί, είχε απαχθεί πέρυσι στο Τσιτράλ από Ταλιμπάν. Φήμες λένε ότι στην περιοχή είχε βρει καταφύγιο ο Οσάμα Μπιν Λάντεν κατά την πρώτη αφγανική τζιχάντ, επί σοβιετικής κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, τη δεκαετία του 1980.

Η ελληνική πρεσβεία στο Πακιστάν αντέδρασε αρχικά με αμηχανία στην είδηση. Ομως ο εκπρόσωπος του υπ. Εξωτερικών κ. Γρηγόρης Δελαβέκουρας δήλωσε ότι το υπουργείο προβαίνει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο Θανάσης Λερούνης είχε οργανώσει το πρώτο ταξίδι για Ελληνες εκπαιδευτικούς στις κοιλάδες των Καλάς, στο βορειοδυτικό Πακιστάν, το 1995. Ηταν συνεπαρμένος από την ιδιότυπη φυλή που έλκει τις ρίζες της στην έλευση του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία τον 4ο αι. π. Χ. και στην παραμονή των επιγόνων του για τρεις περίπου αιώνες. Μιλούσε για τον Ισκαντέρ Αζάμ (Αλέξανδρο τον Μέγα).

Παρέπεμπε στη δουλειά του ερευνητή και μουσικού Γιάννη Μανωλιδάκη, του μουσικολόγου Γιάννη Παπαϊωάννου, στον «Ελληνα Βούδα» του Νίκου Δήμου, σε εθνολόγους και ιστορικούς από όλο τον κόσμο. Στο ταξίδι που κράτησε έναν ολόκληρο μήνα ξενάγησε τους 20 περίπου συνεπιβάτες του στο μουσείο της Λαχώρης και στα Τάξιλα όπου στα ασημένια και χρυσά νομίσματα βρίσκονται χαραγμένα ονόματα Ελλήνων βασιλέων και άμπελοι στολίζουν τους μαρμάρινους κίονες. Ακολούθησε το Πεσαβάρ με τους προσφυγικούς καταυλισμούς των Αφγανών και την υποχρεωτική κάλυψη των γυναικών στους δρόμους. Και μετά άρχισε το σκαρφάλωμα στη δυσπρόσιτη επαρχία του Τσιτράλ, πάνω σε στενούς δρόμους με φάρδος όσο οι ρόδες εντός τζιπ και τους όγκους του Ινδικού Καύκασου δεξιά να υψώνονται και αριστερά να κρημνίζονται. Κατολισθήσεις και πάγοι μέσα στον Αύγουστο ενέτειναν την αγωνία για τις κοιλάδες των Καλάς....

Εκεί βρισκόταν για τους δυτικούς η ελευθερία. Εκεί κατασκήνωναν και τα «σαφάρι» των εύπορων δυτικών πριν προχωρήσουν προς τη Χούντζα και το Γκίλγκιτ. Οι Καλάς ήταν γι’ αυτούς μια ατραξιόν, μια αξιοθρήνητη ομάδα έρμαιη κοινωνικού εκμαυλισμού. Και αυτοί τους ζητούσαν χρήματα για να φωτογραφηθούν... Η συμπεριφορά των Καλάς ήταν τελείως διαφορετική απέναντι στους Ελληνες. Μας θεωρούσαν αδελφούς και επέτρεπαν να παρευρεθούμε στις τελετές τους.....
Οι Καλάς, οι «Καφίρ» (άπιστοι) της μουσουλμανικής Ασίας ήταν -διότι ένας μεγάλος πληθυσμός τους έχει σφαγιασθεί ή εξισλαμισθεί- ένας πολυθεϊστικός πληθυσμός που καλλιεργούσε αμπέλια, έφτιαχνε και έπινε κρασί, χόρευε και τιμούσε τους νεκρούς όμοια με τους αρχαίους Ελληνες (με εκστασιακό χορό γύρω από τη σορό που φλεγόταν πάνω σε ξύλινη σχεδία), λάτρευε τα στοιχεία της Φύσης, υμνούσε τον «Ζάου» (Ζευς)...

Το όραμά του
Ο Θανάσης Λερούνης ήδη τότε μιλούσε με πάθος για τα σχολεία που σχεδίαζε να κτίσει για τα αγόρια και τα κορίτσια των κοιλάδων. Το όραμά του φαινόταν παράλογο σε ένα τόπο χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, για έναν πληθυσμό ενδεή και αποστερημένο από τα βασικά (σχολεία, δημόσια υγειϊνή, δρόμους, ηλεκτρικό ρεύμα), με παιδάκια που έτρεχαν ξυπόλυτα στο κρύο του Ινδικού Καύκασου, που υποφέρουν από τράχωμα και άλλες ξεχασμένες στη Δύση ασθένειες.
Ο ενθουσιασμός του συνεπήρε εκατοντάδες εκπαιδευτικούς και άλλους πολίτες τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα και το πρώτο σχολείο κτίσθηκε ήδη το 1997. Εγραφε τότε στις «Επτά Ημέρες» της «Κ»: «Τώρα, στους αυτοσχέδιους στίχους των τραγουδιών τους και στις προσευχές τους προς τον “Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων” Ντιν Ζάου (Δίας - Ζευς), μνημονεύονται οι Γιουνάνι, που δεν τους ξέχασαν, έστω και αν πέρασαν αιώνες από τότε που οι προγεννήτορές τους, στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου, εγκαταστάθηκαν στις κοιλάδες τους».
Ακολούθησαν και άλλα σχολεία, χώροι δημόσιας υγιεινής και πρόσφατα το μουσείο. Η δράση του Ελληνα οραματιστή έχει ενοχλήσει τους ισλαμιστές που απεχθάνονται τη μόρφωση, κυρίως των κοριτσιών, και τους κάθε λογής «απίστους». Το απέδειξαν άλλωστε περίτρανα όταν ανατίναξαν τους Βούδες του Μπαμιγιάν στο Αφγανιστάν το 2001. Μετά τις πολιτικές αλλαγές στην περιοχή ο Θ. Λερούνης συναντούσε αντιδράσεις για το εκπαιδευτικό έργο του, αλλά ο ίδιος παρέμενε στις επάλξεις...