Τι εστίν αλήθεια

«..Τί εστίν αλήθεια;…»
ένα μεγάλο διαχρονικό φιλοσοφικό ερώτημα του Πόντιου Πιλάτου στον Χριστό
Γράφει ο Πολ- Μηχ Θεόδωρος Κ. Παπαϊωάννου

ΜΕΓΑΛΗ Εβδομάδα δεν είναι μόνο η συνοπτική ιστόρηση του θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότη­τας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα. Από τότε ως σήμερα η ζωή μας είναι γεμάτη από Ιούδες που , υπονομεύουν , συνωμοτούν προδίδουν, αλλά και Ισκαριώτες πού ασπάζονται τον Διδάσκαλο. Από Θωμάδες που δυσπιστούν και Σίμωνες που αίρουν τον σταυρό του μαρτυρίου.

Από Πιλάτους που «..νίπτουν τας χείρας των..» . Από Μαρίες και Μαγδαληνές που «..τυρβάζουν περί πολλά..» αλλά και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία. Από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα και από Βαραββάδες που αθωώνονται. Από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους δια τον φόβον των Ιουδαίων». Από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες. Από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίαις» και από Πέτρους «τρίτων αρνησαμένους».

Από Κεντυρίονες «..παρεστηκότες εξ εναντίας...» . Από Γολγοθάδες, πού θυμίζει η ακρίβεια και Ανάσταση πού θυμίζει το προπασχαλινό ‘’ φιλί της ζωής;’’ από την κυρία Μέρκελ κλπ. Μια εναλλαγή «Ωσαννά» και «Σταύρωσον», ενταφιασμού της Ανάστασης, Γολγοθά και θριάμβου. Δεν προτίθεμαι ν' ασχοληθώ με τη θεολογία, τη μεταφυσική, ή την εξιστόρηση του Θείου Πάθους. Θα σχολιάσω μόνο το πάντα επίκαιρο και δραματικό φιλοσοφικό ερώτημα του Πιλάτου: Τι εστίν αλήθεια; και κοντά σε αυτό τη πολυσήμαντη και διδακτική σιγή του Ιησού. Η σιγή αν όχι η αμηχανία του στο κρίσιμο ερώτημα του Πιλάτου απέβλεπε ουσιαστικά στην υπογράμμιση της δυσχέρειας τού προσδιορισμού της έννοιας και των μέσων ανεύρεσης της αλή­θειας, όταν δεν αναζητείται θεολογικά «εξ αποκαλύψεως».

Η πιο εύστοχη θεολογική απάντηση θα ήταν ίσως εκείνη πού δίνεται ως συνέχεια του πιο πάνω διαλόγου και παραθέ­τει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, από το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικόδημου: «Η αλήθεια εστίν εκ των ουρανών». Οπότε ξαναρωτά ο Πιλάτος: «Εν δε τη γη ουκ εστίν αλήθεια;» για να λάβει την απάντηση:«Εγώ ειμί η αλήθεια. Οράς, οι την αλήθειαν λέγοντες πώς κρίνονται, υπό των εχόντων την εξουσίαν επί της γης;» Στο πεδίο όμως του ορθολογισμού ο προσδιορισμός και η ανεύρεση της αλήθειας( είτε υλικής είτε τυπικής) αποβαίνει δυσχερέστερο εγχείρημα και ένα από τα σοβαρότερα της ανθρώπινης διανόησης.

Η αναγνώριση της απόλυτης αλήθειας αποτέλεσε το μοναδικό κριτήριο του σκεπτόμενου ανθρώπου για τα φυσικά φαινόμενα, τις πράξεις και τα έργα του πολιτισμού του. Στο ερώτημα: «Τι είναι αλήθεια» δόθηκαν πολλές απαντήσεις. Οι ορθολογιστές ονομάζουν αλήθεια ο,τι δεν προσκρούει στους νόμους της νόησης. Στους εμπειριστές δεν επαρκεί μόνο η νόηση, αλλά απαιτείται και η άμεση επαφή με την αντικειμενικότητα, δηλαδή η εμπειρία, γ)Κατά τους μυστικιστές η αλήθεια δίνεται σε μερικούς εκλεκτούς με την Αποκάλυψη. δ) Κατά τον Μπερξόν η αλήθεια δίνεται, αφού ταυτιστούμε με τα πράγματα χρησιμοποιώντας το ένστικτο και το συναίσθημα. ε) Ο Τζέημς, ιδρυτής του πραγματισμού, ονόμαζε αληθινό, οτιδήποτε είναι χρήσιμο για τις πρακτικές ανάγκες του ανθρώπου. Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία αλήθεια είναι η απόλυτη συμφωνία της σκέψης με το αντικείμενο της .

Η συμφωνία της ουσίας του αντικειμένου με τα δεδομένα της εμπειρίας ή του λογικού, όπως αυτά εκφράζονται μέσω του λόγου. Το νόημα αυτό εκφράζει ο Αριστοτέλης, τονίζοντας πως το να λέει κανείς ότι: «το ον δεν είναι και το μη ον είναι», αυτό είναι ψέμα. Το να λέει όμως κανείς ότι «το ον είναι και το μη ον δεν είναι», αυτό είναι αλήθεια. («Το μεν γαρ λέγειν το ον μη είναι ή το μη ον είναι ψεύδος, το δε ον είναι και το μη ον μη είναι, αληθές»). Με το πνεύμα αυτό η αλήθεια είναι κρίση, σκέψη μέσα στον ανθρώπινο νου. δεν είναι εξωτερική πραγματικότητα, αλλά σκέψη για την πραγματικότητα.

«Ου γαρ εστί το ψεύδος και το αληθές εν τοις πράγμασι, άλλ' εν διάνοια» διδάσκει ο Αριστοτέλης. Ανάλογα με το περιεχόμενο, η αλήθεια διακρίνεται σε: α) πραγμα­τική: τη συμφωνία δηλαδή της ουσίας του αντικειμένου με τα δεδομένα της εμπειρίας ή του λογικού. Εδώ ανήκουν όλες οι αλήθειες των θετικών επιστημών, η επιστημονική αλήθεια, η οποία αναφέρεται στην εξωτερική πραγματικότητα που έχει καθολικό κύρος. και β) τυπική: Εδώ ανήκουν, κυρίως, οι αλήθειες της ηθικής, οι οποίες αναφέρονται σε θέματα που επιδέχονται υποκειμενικές κρίσεις. Η αλήθεια είναι θεμέλιο της ατομικής και κοινωνικής ζωής .Ξεσκεπάζει την άγνοια, την αμάθεια , καταπολεμά στερεότυπες αντιλήψεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες που αποπρο­σανατολίζουν τον άνθρωπο.


Αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της επιστημονικής εξέλιξης. Άτομα και λαοί που βασίζονται στην αλήθεια προοδεύουν, γιατί αυτή τους προφυλάσσει από σφαλερές γνώμες και πλάνες. Προσιδιάζει σε ανθρώπους με ελεύθερο και γενναίο φρόνημα. Αντίθετα, το ψέμα χαρακτηρίζει ανθρώπους δειλούς και δουλοπρεπείς. Ο Πλάτωνας χωρίς κανέναν ενδοιασμό υποστήριξε πως σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται «..ψεύδος τε ξυγχωρήσαι καί αληθές άφανίσαι..». Κατά τον ιστορικό Πολύβιο: «Εξ ιστορίας άφαιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίγνεται διήγημα». Η δύναμη ενός ανθρώπου, , εξαρτάται από το φορτίο της αλήθειας που μπορεί ν' αντέξει, έλεγε ο Νίτσε . Η αλήθεια είναι επαναστατική από τη φύση της ισχυριζόταν ο Γκράμσι.

Αν όμως στο επιστημονικό πεδίο ο προσδιορισμός της α­λήθειας είναι δυσχερής, τι θα πρέπει να πει κανείς για την πολιτική, όπου τα προσωπικά βιώματα, τα πάθη,, οι μισαλ­λοδοξίες προβάλλουν υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκο­λίες στην αναζήτηση της; Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή πού με­ταφέρεται ο δογματισμός στη πολιτική, εισάγεται δηλαδή η εκ «πολιτικής αποκαλύψεως» αλήθεια. Αρχίζει έτσι ο φανατι­σμός, η ιδεοληψία, ο μανιχαϊσμός , η απολυτότητα, η μισαλλοδοξία . Η επιδίωξη της επιβολής μιας αλήθειας από πάνω, της υ­ποχρεωτικής διέλευσης των πολιτών από τα καυδιανά δίκρανα της κρατικής ή κομματικής αλήθειας, είναι ο ολοκληρωτισμός, όπως τα πε­ριγράφει στο θαυμάσιο βιβλίο της «Το ολοκληρωτικό σύστημα» η ΗΑΝΝΑΗ ΑRΕΝDΤ . Κατά τον Γερμανό Φιλόσοφο Σοπενχάουερ «Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη» .
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ