ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Νίκος Παπαναγιώτου γεννήθηκε το 1950 στην Ελάτεια Λοκρίδος από γονείς αγρότες. Είναι ο πρωτότοκος, με δεύτερο τον αδελφό του Κώστα, του μπάρμπα-Γιάννη και της κυρά-Ευαγγελίας, που δεν ζουν να τόνε καμαρώσουν σήμερα.
Μετά το Λύκειο σπούδασε στο Μηχανολογικό Τμήμα Εργοδηγών της Σιβιτανιδείου Σχολής στην Αθήνα.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Σώμα Υλικού Πολέμου, όντας ήδη σύζυγος και γονιός.
Από το 1975 εργάστηκε, για μικρό διάστημα στο Λεβητοποιείο και στη συνέχεια στο Τεχνικό Γραφείο της ΑτΕ, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το Δεκέμβριο του 2009, λόγω γήρατος.
Είναι παντρεμένος με την Ζέτα Σταφυλά που κατάγεται από το Ζέλι Λοκρίδος και έχουν δύο παιδιά, την Εύη και τον Γιάννη και μία εγγονούλα, την Μάγια, από την κόρη τους Εύη, απ’ την οποία περιμένουν ένα ακόμη εγγονάκι.
Ο Νίκος ήταν και παραμένει: καλός συνάδελφος, σύντροφος, συναγωνιστής και φίλος, έξω καρδιά, κουβαρντάς, γλεντζές και σπουδαίος χορευτής του τσάμικου.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Αμέσως μόλις προσλήφθηκε στην ΑτΕ και κατοίκησε στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου δραστηριοποιήθηκε στον κοινωνικό χώρο.
Συνδικαλίστηκε στο Σωματείο ΗΦΑΙΣΤΟΣ των εργαζομένων στη Συντήρηση και στις Διοικητικές Υπηρεσίες του εργοστασίου.
Δραστηριοποιήθηκε στο Συνεταιριστικό, Καταναλωτικό, Αθλητικό, Πολιτιστικό κίνημα της περιοχής.
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία πολιτικών ερεισμάτων στον εργασιακό και κοινωνικό χώρο μέσω της οργάνωσης του πολιτικού σχηματισμού στον οποίο εντάχθηκε και παλεύει ως σήμερα, του ΠΑΣΟΚ.
Το κόμμα του, στα χρόνια που ακολούθησαν, κεφαλαιοποίησε υποδειγματικά την ανιδιοτέλεια, τον δυναμισμό και τις δεξιότητες του Νίκου Παπαναγιώτου.
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ
Συμμετείχε στην προσπάθεια του δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος για την αποχουντοποίηση του Εργατικού Κέντρου Λειβαδιάς και της ΠΟΕΜ, στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αντιπάλεψε, μέσα από το σωματείο του τον αντεργατικό Νόμο 330.
Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη αντιπρόσωπος στο ΕΚΛ.
Πήρε μέρος στην μεγάλη απεργία τον Γενάρη του 1977 στην ΑτΕ η οποία χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ και τις εγγενείς αδυναμίες του κινήματος (οργανωτική πολυδιάσπαση, αντικρουόμενη στόχευση, αγωνιστική απειρία, χαλαρή σύνδεση με την τοπική κοινωνία, κλπ).
Αγωνίστηκε για τις συνθήκες εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των εργαζομένων από τις εκλύσεις υδροφθορίου στην ηλεκτρόλυση, με σημείο σταθμό την νικηφόρα απεργία πείνας των 9 αρρώστων με πνευμονοπάθεια συναδέλφων, το 1978. Απεργία η οποία σηματοδότησε την εφαρμογή αντιρρυπαντικής τεχνολογίας στο εργοστάσιο.
Συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, του Σωματείου που έβαλε τέλος στην πολυδιάσπαση στο χώρο της ΑτΕ, το 1982, και δημιούργησε προϋποθέσεις αποτελεσματικότερης διεκδίκησης για τους εργαζόμενους.
Στη Διοίκηση αυτού του σωματείου εκλέχτηκε από την πρώτη εκλογική διαδικασία. και υπηρέτησε τα συμφέροντα της τάξης του από τη θέση του Γ. Γραμματέα, ως το 1998 οπότε εκλέχτηκε στη θέση του Προέδρου στο ΕΚΛ.
Καθοδήγησε, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του, τη μεγάλη, νικηφόρο απεργία των 49 ημερών του 1989, στην ΑτΕ, η αντανάκλαση της οποίας οδήγησε τον τότε Όμιλο ΠΕΣΙΝΕ, εκτός πολλών άλλων, και σε αλλαγή των μεθόδων διοίκησης του προσωπικού σε συμμετοχική κατεύθυνση, και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού διεργοστασιακού οργάνου πληροφόρησης και ανταλλαγής απόψεων των συνδικάτων της ΠΕΣΙΝΕ.
Ίσως στο ευρωπαϊκό αυτό άνοιγμα να συνέβαλε και το γαρύφαλλο που χάρισε ο Νίκος στην υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού της ΠΕΣΙΝΕ και επικεφαλής αντιπροσωπείας συνδικαλιστών από τη Γαλλία, που ήρθαν, με τη λήξη της απεργίας, να δουν με τα μάτια τους τούς βαλκάνιους απεργούς που αναστάτωσαν τον Όμιλο.
Στη φωτογραφία (προβάλλεται σχετική φωτογραφία) βλέπουμε την τρυφερή στιγμή ανάμεσα στον Νίκο και στην Μαρτίν Ομπρί, η οποία έμελλε να γίνει αργότερα Υπουργός Εργασίας της Γαλλίας και σήμερα να είναι επικεφαλής του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Από εκείνη την ευρωπαϊκή εμπειρία και ζύμωση και σαν απόδειξη των δεσμών που αναπτύχθηκαν με τους ευρωπαίους συναδέλφους μας, προέρχεται και ο χαιρετισμός στην αποψινή συγκέντρωσή μας, από τον Λυσιέν Φεσέρ, πρώην Γραμματέα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πληροφόρησης και Διαβούλευσης των Εργαζομένων στην ΠΕΣΙΝΕ:
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία συνθηκών ανταγωνιστικής παραγωγικής λειτουργίας της ΑτΕ μέσα από την εμπέδωση κλίματος συνεργασίας εργοδοσίας και συνδικάτου και μέσα από την αμφίπλευρη συνειδητοποίηση ότι οι συνδικαλιστικοί αγώνες ουδόλως στοχεύουν στην υπονόμευση της κερδοφόρου παραγωγικής λειτουργίας των επιχειρήσεων.
Παράλληλα εκπροσώπησε τους εργαζομένους με δράσεις εντός και εκτός της χώρας μας, μέσω της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ, στην οποία είναι μέλος της Γραμματείας της Ελεγκτικής της Επιτροπής.
Από τη θέση του Προέδρου στο ΕΚΛ αγωνίστηκε σε πολλά μέτωπα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων.
ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ
Επικεφαλής Συνδυασμού και Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Ελάτειας την τετραετία 1998 – 2002.
Νομαρχιακός Σύμβουλος Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας από την 1/1/2006.
Αντινομάρχης το 2009, με αρμοδιότητες που αφορούν στη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, καθώς και στην τοπογραφική υπηρεσία του πρωτογενούς τομέα παραγωγής.
Ο Νίκος Παπαναγιώτου γεννήθηκε το 1950 στην Ελάτεια Λοκρίδος από γονείς αγρότες. Είναι ο πρωτότοκος, με δεύτερο τον αδελφό του Κώστα, του μπάρμπα-Γιάννη και της κυρά-Ευαγγελίας, που δεν ζουν να τόνε καμαρώσουν σήμερα.
Μετά το Λύκειο σπούδασε στο Μηχανολογικό Τμήμα Εργοδηγών της Σιβιτανιδείου Σχολής στην Αθήνα.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Σώμα Υλικού Πολέμου, όντας ήδη σύζυγος και γονιός.
Από το 1975 εργάστηκε, για μικρό διάστημα στο Λεβητοποιείο και στη συνέχεια στο Τεχνικό Γραφείο της ΑτΕ, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το Δεκέμβριο του 2009, λόγω γήρατος.
Είναι παντρεμένος με την Ζέτα Σταφυλά που κατάγεται από το Ζέλι Λοκρίδος και έχουν δύο παιδιά, την Εύη και τον Γιάννη και μία εγγονούλα, την Μάγια, από την κόρη τους Εύη, απ’ την οποία περιμένουν ένα ακόμη εγγονάκι.
Ο Νίκος ήταν και παραμένει: καλός συνάδελφος, σύντροφος, συναγωνιστής και φίλος, έξω καρδιά, κουβαρντάς, γλεντζές και σπουδαίος χορευτής του τσάμικου.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Αμέσως μόλις προσλήφθηκε στην ΑτΕ και κατοίκησε στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου δραστηριοποιήθηκε στον κοινωνικό χώρο.
Συνδικαλίστηκε στο Σωματείο ΗΦΑΙΣΤΟΣ των εργαζομένων στη Συντήρηση και στις Διοικητικές Υπηρεσίες του εργοστασίου.
Δραστηριοποιήθηκε στο Συνεταιριστικό, Καταναλωτικό, Αθλητικό, Πολιτιστικό κίνημα της περιοχής.
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία πολιτικών ερεισμάτων στον εργασιακό και κοινωνικό χώρο μέσω της οργάνωσης του πολιτικού σχηματισμού στον οποίο εντάχθηκε και παλεύει ως σήμερα, του ΠΑΣΟΚ.
Το κόμμα του, στα χρόνια που ακολούθησαν, κεφαλαιοποίησε υποδειγματικά την ανιδιοτέλεια, τον δυναμισμό και τις δεξιότητες του Νίκου Παπαναγιώτου.
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ
Συμμετείχε στην προσπάθεια του δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος για την αποχουντοποίηση του Εργατικού Κέντρου Λειβαδιάς και της ΠΟΕΜ, στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αντιπάλεψε, μέσα από το σωματείο του τον αντεργατικό Νόμο 330.
Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη αντιπρόσωπος στο ΕΚΛ.
Πήρε μέρος στην μεγάλη απεργία τον Γενάρη του 1977 στην ΑτΕ η οποία χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ και τις εγγενείς αδυναμίες του κινήματος (οργανωτική πολυδιάσπαση, αντικρουόμενη στόχευση, αγωνιστική απειρία, χαλαρή σύνδεση με την τοπική κοινωνία, κλπ).
Αγωνίστηκε για τις συνθήκες εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των εργαζομένων από τις εκλύσεις υδροφθορίου στην ηλεκτρόλυση, με σημείο σταθμό την νικηφόρα απεργία πείνας των 9 αρρώστων με πνευμονοπάθεια συναδέλφων, το 1978. Απεργία η οποία σηματοδότησε την εφαρμογή αντιρρυπαντικής τεχνολογίας στο εργοστάσιο.
Συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, του Σωματείου που έβαλε τέλος στην πολυδιάσπαση στο χώρο της ΑτΕ, το 1982, και δημιούργησε προϋποθέσεις αποτελεσματικότερης διεκδίκησης για τους εργαζόμενους.
Στη Διοίκηση αυτού του σωματείου εκλέχτηκε από την πρώτη εκλογική διαδικασία. και υπηρέτησε τα συμφέροντα της τάξης του από τη θέση του Γ. Γραμματέα, ως το 1998 οπότε εκλέχτηκε στη θέση του Προέδρου στο ΕΚΛ.
Καθοδήγησε, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του, τη μεγάλη, νικηφόρο απεργία των 49 ημερών του 1989, στην ΑτΕ, η αντανάκλαση της οποίας οδήγησε τον τότε Όμιλο ΠΕΣΙΝΕ, εκτός πολλών άλλων, και σε αλλαγή των μεθόδων διοίκησης του προσωπικού σε συμμετοχική κατεύθυνση, και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού διεργοστασιακού οργάνου πληροφόρησης και ανταλλαγής απόψεων των συνδικάτων της ΠΕΣΙΝΕ.
Ίσως στο ευρωπαϊκό αυτό άνοιγμα να συνέβαλε και το γαρύφαλλο που χάρισε ο Νίκος στην υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού της ΠΕΣΙΝΕ και επικεφαλής αντιπροσωπείας συνδικαλιστών από τη Γαλλία, που ήρθαν, με τη λήξη της απεργίας, να δουν με τα μάτια τους τούς βαλκάνιους απεργούς που αναστάτωσαν τον Όμιλο.
Στη φωτογραφία (προβάλλεται σχετική φωτογραφία) βλέπουμε την τρυφερή στιγμή ανάμεσα στον Νίκο και στην Μαρτίν Ομπρί, η οποία έμελλε να γίνει αργότερα Υπουργός Εργασίας της Γαλλίας και σήμερα να είναι επικεφαλής του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Από εκείνη την ευρωπαϊκή εμπειρία και ζύμωση και σαν απόδειξη των δεσμών που αναπτύχθηκαν με τους ευρωπαίους συναδέλφους μας, προέρχεται και ο χαιρετισμός στην αποψινή συγκέντρωσή μας, από τον Λυσιέν Φεσέρ, πρώην Γραμματέα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πληροφόρησης και Διαβούλευσης των Εργαζομένων στην ΠΕΣΙΝΕ:
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία συνθηκών ανταγωνιστικής παραγωγικής λειτουργίας της ΑτΕ μέσα από την εμπέδωση κλίματος συνεργασίας εργοδοσίας και συνδικάτου και μέσα από την αμφίπλευρη συνειδητοποίηση ότι οι συνδικαλιστικοί αγώνες ουδόλως στοχεύουν στην υπονόμευση της κερδοφόρου παραγωγικής λειτουργίας των επιχειρήσεων.
Παράλληλα εκπροσώπησε τους εργαζομένους με δράσεις εντός και εκτός της χώρας μας, μέσω της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ, στην οποία είναι μέλος της Γραμματείας της Ελεγκτικής της Επιτροπής.
Από τη θέση του Προέδρου στο ΕΚΛ αγωνίστηκε σε πολλά μέτωπα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων.
ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ
Επικεφαλής Συνδυασμού και Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Ελάτειας την τετραετία 1998 – 2002.
Νομαρχιακός Σύμβουλος Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας από την 1/1/2006.
Αντινομάρχης το 2009, με αρμοδιότητες που αφορούν στη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, καθώς και στην τοπογραφική υπηρεσία του πρωτογενούς τομέα παραγωγής.
Ο χιαρετισμός του Γιώργου Θεοχάρη
…για τον Νίκο Παπαναγιώτου
Με τον Νίκο γνωριζόμαστε από την εποχή που τα μαλλιά και τα γένια μας ήταν μαύρα.
Έχοντας προσληφθεί ένα χρόνο πριν από εκείνον στη Μηχανολογική Συντήρηση της ΑτΕ, με βρήκε, το 1975, στο Κεντρικό Μηχανουργείο, όπου για κάποια χρόνια δουλέψαμε στον ίδιο πάγκο.
Από τότε ξεκίνησε η φιλία μας, η οποία σφυρηλατήθηκε στους κοινούς αγώνες και στις αγωνίες για προκοπή, δημοκρατία και πρόοδο.
Για περισσότερο από τρεις δεκαετίες παλέψαμε, με παράλληλο βηματισμό, προς τις ίδιες στοχεύσεις. Μέσα από όμορες ιδεολογικές αφετηρίες και κομματικούς σχηματισμούς λειτουργήσαμε στα θεσμικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, σεβόμενοι ο ένας τον άλλο, παρά τις κατά περίπτωση διαφωνίες μας, υπερβαίνοντας, για το καλό της κοινής πάλης και της αποτελεσματικότητας των κοινών αγώνων, τα ανασχετικά ρείθρα που πολλές φορές έθετε ανάμεσα και μπροστά μας η στενοκεφαλιά των κομματικών μας χώρων.
Στην καθοδήγηση της μεγάλης απεργίας του 1989, στην ΑτΕ, τα μεγέθη της ευθύνης, της αγωνίας, του άγχους, αλλά και της χαράς, κάθε φορά που συνειδητοποιούσαμε πως το ρίσκο που παίρναμε, έχοντας το εργοστάσιο ουσιαστικά στα χέρια μας, αφορούσε στην τύχη εκατοντάδων οικογενειών εργαζομένων εκεί και χιλιάδων άλλων, εργαζομένων και επαγγελματιών, στην υπόλοιπη χώρα και κυρίως στην επαρχία μας, και αφορούσε ακόμη το μέλλον μιας τεράστιας σημασίας βιομηχανικής μονάδας, τα μεγέθη, λοιπόν αυτής της ψυχικής πίεσης και συναισθηματικής επίδρασης έκαναν τη φιλία μας να υψωθεί ποιοτικά και να γίνει αδερφική.
Το σημαντικότερο για μένα στον Νίκο είναι ότι δεν αλλοτριώθηκε ο χαρακτήρας του από την λειτουργία του σε δομές πολύμορφης εξουσίας, συνδικαλιστικής, αυτοδιοικητικής, πολιτικής, κυβερνητικής, αλλά παρέμεινε ο Νίκος που γνώρισα το 1975, φιλότιμος, προσγειωμένος, δίκαιος, τίμιος, αξιοπρεπής, καλός οικογενειάρχης, ανυστερόβουλος, φίλος.
Νίκο σε γνώρισα 25 χρονώ. Σήμερα που και οι δύο αγγίζουμε την ηλικία των 60, κοντεύοντας να γίνουμε συνομήλικοι των πατεράδων μας, σου εύχομαι καλή υγεία, καλή συνέχεια στον αγώνα για προκοπή. Είμαι σίγουρος φίλε ότι άξιζε που υπήρξαμε για να συναντηθούμε.
Με τον Νίκο γνωριζόμαστε από την εποχή που τα μαλλιά και τα γένια μας ήταν μαύρα.
Έχοντας προσληφθεί ένα χρόνο πριν από εκείνον στη Μηχανολογική Συντήρηση της ΑτΕ, με βρήκε, το 1975, στο Κεντρικό Μηχανουργείο, όπου για κάποια χρόνια δουλέψαμε στον ίδιο πάγκο.
Από τότε ξεκίνησε η φιλία μας, η οποία σφυρηλατήθηκε στους κοινούς αγώνες και στις αγωνίες για προκοπή, δημοκρατία και πρόοδο.
Για περισσότερο από τρεις δεκαετίες παλέψαμε, με παράλληλο βηματισμό, προς τις ίδιες στοχεύσεις. Μέσα από όμορες ιδεολογικές αφετηρίες και κομματικούς σχηματισμούς λειτουργήσαμε στα θεσμικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, σεβόμενοι ο ένας τον άλλο, παρά τις κατά περίπτωση διαφωνίες μας, υπερβαίνοντας, για το καλό της κοινής πάλης και της αποτελεσματικότητας των κοινών αγώνων, τα ανασχετικά ρείθρα που πολλές φορές έθετε ανάμεσα και μπροστά μας η στενοκεφαλιά των κομματικών μας χώρων.
Στην καθοδήγηση της μεγάλης απεργίας του 1989, στην ΑτΕ, τα μεγέθη της ευθύνης, της αγωνίας, του άγχους, αλλά και της χαράς, κάθε φορά που συνειδητοποιούσαμε πως το ρίσκο που παίρναμε, έχοντας το εργοστάσιο ουσιαστικά στα χέρια μας, αφορούσε στην τύχη εκατοντάδων οικογενειών εργαζομένων εκεί και χιλιάδων άλλων, εργαζομένων και επαγγελματιών, στην υπόλοιπη χώρα και κυρίως στην επαρχία μας, και αφορούσε ακόμη το μέλλον μιας τεράστιας σημασίας βιομηχανικής μονάδας, τα μεγέθη, λοιπόν αυτής της ψυχικής πίεσης και συναισθηματικής επίδρασης έκαναν τη φιλία μας να υψωθεί ποιοτικά και να γίνει αδερφική.
Το σημαντικότερο για μένα στον Νίκο είναι ότι δεν αλλοτριώθηκε ο χαρακτήρας του από την λειτουργία του σε δομές πολύμορφης εξουσίας, συνδικαλιστικής, αυτοδιοικητικής, πολιτικής, κυβερνητικής, αλλά παρέμεινε ο Νίκος που γνώρισα το 1975, φιλότιμος, προσγειωμένος, δίκαιος, τίμιος, αξιοπρεπής, καλός οικογενειάρχης, ανυστερόβουλος, φίλος.
Νίκο σε γνώρισα 25 χρονώ. Σήμερα που και οι δύο αγγίζουμε την ηλικία των 60, κοντεύοντας να γίνουμε συνομήλικοι των πατεράδων μας, σου εύχομαι καλή υγεία, καλή συνέχεια στον αγώνα για προκοπή. Είμαι σίγουρος φίλε ότι άξιζε που υπήρξαμε για να συναντηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου