Το ρίσκο του «τρελού»

Tου Αλέξη Παπαχελά
H κρίση δημιουργεί ευκαιρίες, η απελπισία οδηγεί μερικές φορές σε πράξεις γενναιότητας. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί με τον πρωθυπουργό στη σημερινή συγκυρία αν αποφάσιζε να συμπεριφερθεί σαν τον «τρελό» που δεν έχει τίποτα να χάσει παίρνοντας τα ρίσκα του. Να το πούμε απλά: ο ιστορικός του μέλλοντος θα του συγχωρούσε την έλλειψη σημαντικών επιτευγμάτων τα τελευταία πέντε χρόνια εφόσον αποφάσιζε να προχωρήσει -έστω και τώρα- σε ορισμένες κινήσεις. Ηδη η πώληση της Ολυμπιακής έκλεισε μια μεγάλη μεταπολιτευτική πληγή και αυτό οφείλεται εν μέρει στον πρακτικό νου και τη μεθοδικότητα του κ. Χατζηδάκη και εν μέρει στην τάση του κ. Βγενόπουλου να ρισκάρει επιχειρηματικά με δημοφιλείς κινήσεις.

Ο κ. Καραμανλής θα μπορούσε να βρει το υπερβολικό λίπος των κρατικών δαπανών, το οποίο, κατά τις εκτιμήσεις του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Προβοπουλου, ίσως να φτάνει και στο 30% των συνολικών δαπανών. Αν το εννοούσε και αν επέμενε, θα μπορούσε να το μειώσει αισθητά. Αυτό όμως απαιτεί σύγκρουση με συντεχνίες, συμφέροντα και υπουργούς που δεν θέλουν ποτέ να επωμισθούν πολιτικό κόστος. Αν πάντως ο πρωθυπουργός πρότεινε ένα πακέτο σκληρών αλλά πειστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης θα μπορούσε να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Πρέπει όμως να βάλει στην άκρη τις δημοσκοπήσεις και τους ισορροπιστές - ψιθυριστές που του μουρμουρίζουν συνέχεια στο αυτί: «αυτό δεν γίνεται, αυτό δεν περνάει» κ.λπ. κ.λπ.

Τα ίδια διλήμματα αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός στα θέματα της ασφάλειας, που έχουν αποδειχθεί κυρίαρχα και πλήττουν θανάσιμα την αξιοπιστία της Ν.Δ. στα μεσαία στρώματα. Οι «συνήθεις ύποπτοι» τον συμβουλεύουν να μην αφήσει ποτέ την αστυνομία να πατήσει σε πανεπιστήμιο, έστω και αν το θέλει η σύγκλητος, αν δινει την κάλυψή του ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και το απαιτεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Η αρχή της αδράνειας έχει αποδειχθεί δημοφιλής στον σκληρό πυρήνα του κ. Καραμανλή, αλλά δεν έχει πετύχει. Η χώρα έφτασε στη σημερινή κρίση στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας από την αδράνεια, την αδιαφορία και την παντελή έλλειψη πρωτοβουλιών των τελευταίων ετών.

Επειτα όμως από πέντε χρόνια ο κ. Καραμανλής δεν έχει καμία δικαιολογία. Γνωρίζει τα θέματα σε βάθος, όπως και τις αδυναμίες του δικού του πολιτικού προσωπικού και επιτελείου. Βλέπει ότι ο κ. Παπαθανασίου, ο κ. Χατζηδάκης και μερικοί άλλοι «τραβάνε» και μπορούν μαζί με τον κοινό νου του κ. Σουφλιά και το drive της κ. Μπακογιάννη να τραβήξουν το κάρο. Αντιλαμβάνεται πως ένας Ευρωπαίος πρωθυπουργός δεν μπορεί να διοικήσει μία χώρα με ένα αδύναμο και φοβικό προσωπικό επιτελείο. Ξέρει ποιος υπουργός και ποιοι επιτελείς υπουργών είναι «βουτηγμένοι» σε συναλλαγές, αν όχι παράνομες, μη ηθικές. Υποτίθεται ότι δεν τον ενδιαφέρει να παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου για άλλη μια θητεία και πως έχει αρχίσει να υπολογίζει με αγωνία τους πόντους που έχει μαζέψει για την υστεροφημία του.

Η κρίση και η απελπισία είπαμε ότι μπορεί να λειτουργήσουν απρόβλεπτα. Μπορεί να παγώσουν έναν ηγέτη και να τον κάνουν να μένει ακίνητος παρατηρώντας με θλίψη και μελαγχολία το νομοτελειακό τέλος. ΄Η μπορεί να τον κάνουν να βγάλει ό,τι καλύτερο έχει μέσα του και γύρω του, έχοντας αποφασίσει πως «αν χάσω, ας χάσω γιατί τόλμησα σε έναν - δύο κρίσιμους τομείς».