Μάσκες μόνο δύο μέρες ή όλο το χρόνο ;

Γράφει η
Αφροδίτη Κ. Παπαθανάση
Νομαρχιακή Σύμβουλος Φωκίδας


Πάντα επίκαιρο το ερώτημα θα μου πείτε. Τι καινούργιο , πέρα από γενική έκθεση ιδεών , έχει κάποιος να πει ;

Οι Απόκριες , πέρα από τα πάρτυ και τη σάτιρα δίνουν μια (ακόμη) μοναδική ευκαιρία , αυστηρά προσωπική. Αυτήν του αυτοσαρκασμού – βέβαια και μόνον σε όποιον το αντέχει. Βέβαια του αυτοσαρκασμού προηγείται η αυτοκριτική και πριν απ αυτό η αίσθηση του «ποιος είμαι» και «που βρίσκομαι». Πάντα , σε όσες δουλείες και αν πέρασα, πιο έξυπνοι από μένα άνθρωποι έλεγαν ότι αξίζει δέκα πτυχία το να μπορείς να δεις τον εαυτό σου και τη δουλειά στο στον συνολικό καμβά -που όμως βαίνει ταχύτατα μεταβαλλόμενος.
Ο αυτοσαρκασμός έχει βοηθήσει ιστορικά πολύ κόσμο , για παράδειγμα δέστε τους άγγλους πολιτικούς – πόσο βοηθάει και τη ζωή τους και τη δουλειά τους , σε αντίθεση με όσους «δήθεν» ασκούν μόνο κριτική , πόσο μάλλον δε όταν αυτή ασκείται ανώνυμα .
Ο αυτοσαρκασμός – το να μάθεις να «αυτοτσαλακώνεσαι» ουσιαστικά σε κάνει από τη μια πιο ανθρώπινο αλλά ταυτόχρονα σου δίνει και την ασφάλεια του να δεις τα πράγματα πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα .

Κάποιος – και ας υποθέσουμε ότι ασχολούμαστε με μια μικρή - όπως η δική μας κοινωνία - που ασχολείται με τα κοινά , π.χ. όπως εγώ , πόσο ακριβοδίκαιος μπορεί να είναι ; Σαφώς και δεν μπορεί .Γιατί δυστυχώς το «εγώ» μας είναι πιο δυνατό και από αυτήν τη λογική μας. Ή γιατί έχουμε μερικά και όχι όλα τα κομμάτια του παζλ. Ή γιατί δεν μας ενδιαφέρει η πραγματική – όσο αυτό είναι δυνατόν – εικόνα , αλλά μας η ενδιαφέρει μόνο η δική μας οπτική. Τέλος , όταν αδικούμε καθ υπόδειξη , απλά γινόμαστε κακοί και γελοία τραγικοί. Έχω αδικήσει ; Έχω , θέλω όμως ακόμη να πιστεύω πως όχι καθ υπόδειξη .Έχω αδικηθεί ; Έχω.

Η διαδρομή στα κοινά δεν είναι ο ρόδινος δρόμος της Γιαγτζή στρωμένος με ροδοπέταλα. Δεν είναι όμως ούτε - η Γιαγτζή - και το κέντρο του κόσμου . Από εδώ νομίζω είναι το καλύτερο σημείο του να ξεκινήσει κάποιος , π.χ. εγώ, την αυτοκριτική του . Δεν είμαστε λοιπόν ούτε ως τόπος - γεωγραφικά , ούτε ως πρόσωπα τα κέντρα του πλανήτη , ούτε καν τα αυτοδύναμα κέντρα του τόπου αυτού. Και όποιος το νομίζει ή ζει με το παλαιόθεν μεγαλείο , πλανάται πλάνη οικτρά. Κάντε το ασφαλέστερο τεστ , ρωτήστε τα νέα παιδιά , αν μας ξέρουν ή τι πιστεύουν για όλους εμάς, της ομάδος «ασχολούμαστε –εμφανώς ή αφανώς ή με διαλείμματα - με τη δημόσια ζωή».

Ας μην παραγνωρίζουμε όμως ότι όλοι εμείς , της ομάδος «ασχολούμαστε με τη δημόσια ζωή». είμαστε αυτοί που επηρεάζουμε δραστικά την κοινωνία που ζούμε. Η πολιτική μας παιδεία , η συμπεριφορά και οι επιλογές μας απέναντι στα γεγονότα σαφώς δίνουν στίγμα και καλλιεργούν κουλτούρα. Τα κλασσικά παραδείγματα πολιτική = πλουτισμός , πολιτική = οικογενειακό βόλεμα , πολιτική = ανεπάγγελτος.

Αν το πω σε όρους Αποκριάς η στάση μας , η προσωπική μας επιλογή 1ον μάσκες μόνο δύο μέρες το χρόνο , σε σχέση με το 2ον μάσκες όλο το χρόνο , πέρα από το «φιλολογικό» κομμάτι με τα ενδιαφέροντα πιπεράτα και μη παραλειπόμενα , επηρεάζει ή απομονώνει ή αλλοτριώνει εμάς τους ίδιους , επηρεάζει το περιβάλλον γύρω μας – η έννοια της προσδοκίας – τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς , να δουλέψουμε για το γενικό καλό ή να είμαστε μόνο αρεστοί – και να αρκεί και μόνο αυτό (σύμφωνα με τοπικούς έγκυρους πολιτικούς αναλυτές) για να πάμε μπροστά.

Δεν νομίζω πως και εσείς διαφωνείτε με τις αλήθειες αυτές. Τα ζείτε όλα αυτά μαζί μας , αλλά και εξ αιτίας μας , καθημερινά. Μου φαίνεται αστείο και γραφικό , αλλά επί της ουσίας είναι τραγικό ,οι ίδιοι άνθρωποι να λένε με διαφορά μισής ώρας από μαγαζί σε μαγαζί και από τραπέζι σε τραπέζι την πολύ διαφορετική εκδοχή του ίδιου πράγματος. Άλλοι το κάνουν σε κατάνυξη τσίπουρου και άλλοι μεταμεσονύχτια με παγωτό βανίλια. Όταν λοιπόν κλείνομαι στον προσωπικό μου πύργο αυταρέσκειας (δουλεύω σκληρά , προσπαθώ να είμαι συνεπής , σε γενικές γραμμές μάλλον λέω αυτό που αντιλαμβάνομαι ως αλήθεια) κάνω πως δεν κατανοώ γιατί πληγώνω , ή στεναχωρώ , ή εκνευρίζω τους φίλους , συνεργάτες και συμπολίτες μου.

Το κάνω όχι από πρόθεση , αναγνωρίζω ότι δεν κατανοώ πάντα όλο το παζλ και σίγουρα γιατί δεν είμαι ούτε πιο έξυπνη – και σαφώς ούτε πιο πονηρή – από την κοινωνία που ζω. Αν δημιουργήσω όμως μια ροζ πραγματικότητα με επίπλαστα χαμόγελα και τη λογική «με όλους καλά» αισθάνομαι ότι δυναμιτίζω κάθε αίσθηση ειλικρινείας απέναντι σας. Ζητώ λοιπόν ειλικρινά εξ αρχής συγνώμη για όσους στεναχώρησα – θέλω όμως να καταφέρω να κρατήσω την εκκεντρικότητα αυτή , να μπορώ να γράφω δημόσια και ενυπόγραφα την άποψη μου , (σε αντίθεση με πολλούς μα πάρα πολλούς που μεταφέρουν ανώνυμη πληροφορία ) χωρίς ούτε να παπαγαλίζω , ούτε όμως να παραγνωρίζω ότι τα ονόματα αφορούν ανθρώπους – και δεν είναι κενά περιεχομένου.

Είναι όμως τόσο αναγκαίο , τόσο απαραίτητο για το δημόσιο βήμα να έρθω εγώ ή ο καθένας από εμάς και να κρίνουμε τους άλλους ; Είναι αναγκαίο και απαραίτητο όσον αφορά πρόσωπα που αφορούν θεσμούς , όσον αφορά την ίδια τη λειτουργία της τοπικής μας εξουσίας κάθε βαθμού . Δεν κρίνουμε τα πρόσωπα ως πρόσωπα. Δεν έχουμε το δικαίωμα.

Περίληψη ή συμπέρασμα.
Το «ΕΓΩ» μας , αν δεν προσέξουμε μπορεί να γίνει ο χειρότερος σύμβουλος μας .
Το να πορεύεσαι με σεβασμό και αξιοπρέπεια απαιτεί να έχεις άποψη και όχι να χαχανίσεις ευχάριστα.
Τέλος , δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα απ αυτούς που έχουν άποψη , επώνυμη και ενυπόγραφη , ψάξτε τον κόρφο σας για αυτούς που ψιθυρίζουν και φορούν μάσκες όλο το χρόνο.